W drodze

Tak się jakoś złożyło, że parę razy ostatnio miałam okazję wracać z innych miast wieczorami, wyłaniającą się z mroku szosą, pomiędzy sylwetami drzew na tle ciemniejącego nieba… Przypomniało mi to jedno ze stałych towarzyszących mi od dawna wyobrażeń, które bardzo lubię i pielęgnuję, mimo że zdaję sobie sprawę, jak mocno oderwane jest od rzeczywistości.

Nie pamiętam już od kiedy, chyba odkąd zaczęłam jeździć na wakacje raczej samochodem albo autobusem niż pociągiem i odkryłam istnienie zawodu kierowcy TIRa, beznadziejnie sobie ten zawód romantyzuję.

Pewnie, kierowcy TIRów bywają różni i sądząc po tym, co czasem zdarza mi się usłyszeć przez CB radio, raczej daleko odbiegają od mojej koncepcji, to pomyślcie tylko…

…trochę w dzień, trochę w nocy. Jedziesz przed siebie po drodze prostej jak strzała lub lekko błądzącej, dookoła zmieniają się widoki. Jeśli masz szczęście i jeździsz w długie trasy, zmieniają się diametralnie, zmienia się temperatura, gatunki roślin, architektura. Zmienia się mentalność przygodnie poznanych ludzi w przydrożnych barach i na autostradowych parkingach, towarzyszy szybkich kaw na stacjach benzynowych, na których płacisz inną walutą. Jedziesz, dookoła w swoich pojazdach jadą inni, niby blisko, na szczęście odcięci, możesz bezpiecznie zagaić przez radio i wyłączyć je, kiedy odejdzie ochota na kontakt. Czasami widzisz tylko ich światła we mgle, w ciemnościach, rozmazane w zacinającym deszczu. Pomarańczowa poświata latarni odkrywa dalsze fragmenty drogi.

Cieszy mnie wizja noclegów w motelach, małych, bezosobowych pokoikach z telewizorem i jednym krzesłem – noclegów codziennie gdzie indziej, bez zobowiązań, z codziennie innym widokiem z okna, codziennie inną historią wysłuchaną przy kolacji. Też wieczorów bez historii, o nieokreślonej godzinie, ze wzrokiem wbitym w przestrzeń i pogrążeniem w myślach.
Wyobrażam sobie picie nocnego samotnego piwa wśród traw na tyłach motelu i cienkiej kawy o świcie na mikropomoście nad stawem (widuję takie czasem przelotem przy motelach).
Przypominam sobie jazdy na motocyklowym siedzeniu pasażera z głową odchyloną w tył, żeby patrzeć w gwiazdy, przypominam sobie nocną letnią kąpiel w obcym jeziorze, leżenie na wodzie i cienie trzcin, a za nimi, nad nimi niebo.

Chociaż pamiętam też busiarza w Bieszczadach, który na moje pytanie „czy lubi Pan tak jeździć tymi serpentynami wśród pięknych gór?” odpowiedział „ja to nawet nie patrzę”.