Zrównoważony rozwój

Prawdopodobnie każdy przy jakiejś okazji zdążył zetknąć się z pojęciem strategii zrównoważonego rozwoju. Pojęcie to ukuł niejaki pan Hans Carl von Carlovitz, niemiecki- niespodzianka – doradca podatkowy, odnosząc je do gospodarki leśnej: wycinaj tylko tyle, ile może odrosnąć. Założenie to przejęła i rozwinęła Światowa Komisja ds. Środowiska i Rozwoju, precyzując je w 1987 roku:
„rozwój zrównoważony, to jest taki rozwój, w którym potrzeby obecnego pokolenia mogą być zaspokojone bez umniejszania szans przyszłych pokoleń na ich zaspokojenie.”
Ma sens, prawda? Rozwijamy gospodarkę, społeczeństwo, urbanizujemy, ale dbając o nieprzekraczanie granic rozsądku – nie za wszelką cenę, płaconą przez pokolenie nasze i każde następne. Mamy świadomość i bierzemy odpowiedzialność za relacje między wzrostem gospodarczym, środowiskiem naturalnym, środowiskiem kulturowym, dziedzictwem i jakością życia człowieka. Nie wycinamy więcej, niż może odrosnąć.

Zachowujemy równowagę.

A gdyby tak odnieść to do skali mikro?
Pojęcie work-life balance jest szeroko znane. Nie jest to właśnie zrównoważony rozwój? Rozwijam się tak, jak uważam za optymalne. W kierunku, który uważam za słuszny, ale też w odpowiedniej proporcji. Staram się racjonalnie obliczać koszty – nie tylko finansowe, przede wszystkim czasowe, emocjonalne, energetyczne.
Zrównoważony rozwój prowadzi do podniesienia jakości i zwiększenia spójności całego ‚obszaru’, integruje działania ‚gospodarcze’- pracowe/edukacyjne i ‚społeczne’ – emocjonalne/relaksacyjne/towarzyskie wprowadzając je w stan harmonii. Harmonii rozumianej jako praca-życie osobiste, fizyczność-duchowość, wartość dla siebie-wartość dla innych, korzyść natychmiastowa-korzyść długofalowa, w strefie komfortu-poza strefą komfortu.

praca-życie osobiste; mogę zaharować się do upadłego walcząc o awanse, nieustannie się dokształcając kosztem wolnego czasu, tracąc relacje z ludźmi i światem; mogę spocząć na laurach, uznać, że nie ma sensu rozwijać się dalej, i po powrocie z pracy nie robić nic gapiąc się w sufit; mogę też starannie dobierać zajęcia i dopasowywać je tak, żeby nie zastępowały mi kontaktu z rodziną, przyjaciółmi, przyrodą;

fizyczność-duchowość; z jakiegoś powodutu często pojawia się starcie; fanatyków fitnessu z wielbicielami pielęgnacji ducha, patrzących na siebie nawzajem z pogardą. A przecież rozwój w jednej sferze ubogaca drugą, nie deprecjonuje jej. Żadna z nich nie działa bezbłędnie bez drugiej;

wartość dla siebie-wartość dla innych; nie wiem, czy łatwiej zatracić się w staraniach, żeby wszyscy naokoło byli szczęśliwi, czy może zrobić zwrot o 180 stopni i uznać, że egoizm jest szalenie zdrowy; wiem, że żadna z tych opcji na dłuższą metę nie owocuje zadowoleniem;

korzyść natychmiastowa-długofalowa; wiadomo, nie można spędzać każdego dnia leżąc w hamaku i patrząc w chmury (właściwie to…na pewno nie można?), ale skupianie się wyłącznie na tych kiedyś-osiągalnych-celach-mających-dać-zaspokojenie-gdzieś-w-okolicach-emerytury zbuduje chyba głównie totalną frustrację; potrzebuję swojej dawki chmur, leżenia i światła przez liście; korzyści nie do przecenienia;

w strefie komfortu i poza nią; pisałam o tym jakiś czas temu; o tym, że mam z tym dylemat i nie umiem wyznaczyć granicy pomiędzy działaniem poza strefą komfortu, a działaniem wbrew sobie; uczę się tego, jak wszystkiego z powyższych.

Uczę się robić rzeczy dlatego, że chcę je robić, nie muszę. Idę na zakupy, żeby poznać nowe smaki i przedmioty. Gotuję, żeby smacznie i zdrowo nakarmić osoby, na których mi zależy (w tym – siebie, od niedawna). Idę do pracy, żeby rozwiązywać problemy i przynosić korzyści. Całe moje świadome działanie dąży do tego, żeby nie ‚wycinać’ z jednego miejsca zbyt wiele.

Pozwalać rosnąć.